Kontynuujemy cykl artykułów związanych z Memoriałem Alfreda Smoczyka. 58. Memoriał odbędzie się 29. marca o godzinie 17:00. Dziś prezentujemy Państwu sylwetki najwybitniejszych żużlowców, którzy startowali w imprezie poświęconej słynnemu Smoczykowi.Roman Jankowski (ur. 5 października 1957 w Kościanie).

Obecnie trener sportu żużlowego. Od 6 grudnia 2007 roku trener Unii Tarnów. Zadebiutował w powierzonej mu funkcji 22 czerwca podczas spotkania Złomrex Częstochowa - Unia Tarnów. Aktualnie mieszkający w miejscowości Wyskoć.

Swoją karierę rozpoczął w roku 1975 zapisując się do żużlowej szkółki prowadzonej przez Andrzeja Pogorzelskiego w Lesznie. Pod jego okiem szybko rozwijał swoje umiejętności, dzięki czemu już po roku (29 kwietnia 1976) zadebiutował w barwach Unii Leszno w młodzieżowych zawodach żużlowych w Gnieźnie. Pierwszy start w lidze miał miejsce jeszcze w tym samym roku, 9 maja, podczas spotkania z Włókniarzem Częstochowa.
Przez 25 lat (1976-2001) był wierny swojemu macierzystemu klubowi, Unii Leszno. W latach 2002-2003 reprezentował barwy WKM Warszawa. Przez dwa sezony (1981-1982) startował na torach angielskich, w drużynie Hackney Hawks (wraz z Zenonem Plechem i Andrzejem Huszczą). Karierę zawodniczą zakończył w roku 2003.
Z żoną Ewą ma trzech synów (£ukasza, Marcina i Norberta), którzy kontynuują żużlowe tradycje rodzinne. Obecnie jest menadżerem drużyny Unia Tarnów.

W memoriale: 19 występów, 184 punkty, 95 biegów w tym 35 wygranych.



Andrzej Huszcza (ur. 10 marca 1957 w Krępie).

Wychowanek Falubazu Zielona Góra, w którego barwach uzyskał licencję w 1975 roku. Ze swoją macierzystą drużyną związany był nieprzerwanie przez 31 lat startów - do 2005 roku. W 2006 roku po raz pierwszy zmienił barwy klubowe, wiążąc się z PSŻ Poznań. Jest najstarszym spośród aktywnych zawodników sportu żużlowego w Polsce i najstarszym zawodowcem na świecie. Na oficjalnej prezentacji Kronopolu Zielona Góra, która odbyła się 20 grudnia 2007 roku poinformował, że kończy swoją karierę.

Wielokrotnie reprezentował barwy Polski na arenie międzynarodowej, zdobywając m.in. dwa brązowe medale Drużynowych Mistrzostw ¦wiata - w 1978 oraz 1980 roku. Wraz z Grzegorzem Dzikowskim reprezentował Polskę w finale M¦P w 1985 roku. Był także finalistą pierwszego finału mistrzostw świata juniorów w 1977 oraz finalistą mistrzostw Europy w latach 2003-04.
Na krajowych torach do jego największych sukcesów należy 7 medali DMP z drużyną z Zielonej Góry (w tym 4 złote) oraz 4 medale indywidualnych mistrzostw Polski (złoty w 1982, srebrny w 1980 oraz brązowe w latach 1983-84). Wcześniej, jako junior, zdobył dwa medale młodzieżowych mistrzostw Polski - brązowy w 1977 oraz srebrny w kolejnym. Dnia 20.12.2007 r. postanowił zakończyć sportową karierię. Od 2008 roku trener szkółki klubu z Zielonej Góry.

W memoriale: 18 występów, 160 punkty, 94 biegi w tym 22 wygrane.



Tomasz Robert Gollob (ur. 11 kwietnia 1971 w Bydgoszczy), wicemistrz świata 1999, Odznaczony Orderem Odrodzenia Polski.

Karierę w sporcie żużlowym (wcześniej startował w zawodach motocrossowych) rozpoczął w 1988 roku w Polonii Bydgoszcz, z którą poza rocznym epizodem w Wybrzeżu Gdańsk (1989 - roczna służba w armii), był związany do 2003 roku. W finale indywidualnych mistrzostw świata na żużlu po raz pierwszy występował w 1993 roku. Po zmianie systemu rozgrywania mistrzostw wygrał inauguracyjny turniej Grand Prix we Wrocławiu w 1995. Od tego czasu nieprzerwanie jest zawodnikiem uczestniczącym w cyklu. W 1999 zdobył srebrny medal mistrzostw świata, ponadto ma na koncie trzy medale brązowe (1997, 1998 i 2001). W dorobku ma również trzy złote medale i trzy srebrne z mistrzostw świata w drużynie (wraz z DP¦).
W latach 1992-1995 oraz 2001-2002 i 2006 zdobywał złote medale indywidualnych mistrzostw Polski, w karierze ponadto wywalczył pięć srebrnych (1998, 1999, 2003, 2005, 2007) i trzy brązowe (1989, 1990, 1997) medale tych rozgrywek. Jako junior trzykrotnie z rzędu zdobył tytuł młodzieżowego mistrza Polski (w latach 1990-92). W 2004 i 2005 roku zdobył tytuły drużynowego mistrza Polski z zespołem Unii Tarnów. W 1999 wygrał Plebiscyt Przeglądu Sportowego na najlepszego sportowca Polski. Mimo zmiany barw klubowych cały czas mieszka z rodziną w Bydgoszczy, w dzielnicy Miedzyń.

W 1999 (po zdobyciu wicemistrzostwa ¦wiata) wygrał 65. Plebiscyt Przeglądu Sportowego.
30 lipca 2007 prezydent Lech Kaczyński za wybitne zasługi dla rozwoju polskiego sportu żużlowego odznaczył Tomasza Golloba Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.
Znanym żużlowcem jest także jego starszy brat Jacek (ur. 1969). Z żoną Brygidą ma jedną córkę Victorię.

W memoriale: 8 występów, 103 punkty, 42 biegi w tym 25 wygranych.



Leigh Adams (ur. 28 kwietnia 1971 w Mildura), trzykrotny mistrz świata w drużynie (raz jako DM¦), indywidualny brązowy medalista z 2005 oraz srebrny z 2007. Honorowy Obywatel Leszna (od 2007).

Swoją karierę rozpoczął w wieku ośmiu lat. Jest ośmiokrotnym Mistrzem Australii na żużlu z lat: 1992, 1993, 1994, 1997, 2000, 2002, 2003, 2004; 6-krotnym zwycięzcą zawodów Grand Prix na żużlu, brązowym medalistą Grand Prix 2005. W 1999, 2000, 2001 i 2004 roku zdobył Zlatą Prilbę. W 1999, 2001 i 2002 roku został Mistrzem ¦wiata w drużynie, a w 1992 roku Mistrzem ¦wiata do lat 21. Jest reprezentantem trzech klubów: Swindon (Wielka Brytania), Unia Leszno (Polska), z którą po 12 latach startów zdobył w 2007 roku upragnione Drużynowe Mistrzostwo Polski, oraz Masarna (Szwecja).

W memoriale: 2 występy, 37 punktów, 12 biegów w tym 8 wygranych.



Gregory Alan "Greg" Hancock (ur. 3 czerwca 1970 w Whittier w Kalifornii), wielokrotny mistrz świata indywidualnie oraz drużynowo. Jedyny uczestnik Grand Prix, który wystartował we wszystkich dotąd rozegranych turniejach.

Cztekrotnie stawał na podium Indywidualnych Mistrzostw ¦wiata: w 1996 zdobył brązowy medal, w 1997 został mistrzem, w 2003 ponownie był trzeci, a w 2006 zdobył srebrny medal. Od 1994 wielokrotnie sięgał po tytuł indywidualnego mistrza USA (ostatnio w 2006). W latach 1995, 1997, 2001 i 2002 uznawano go najlepszym zawodnikiem szwedzkiej ligi żużlowej, w 1997 uznano go także najlepszym żużlowcem ligi brytyjskiej.

W memoriale: 1 występ, 16 punktów, 6 biegów w tym 4 wygrane.



Edward Jancarz (ur. 20 sierpnia 1946 w Gorzowie; zm. 11 stycznia 1992), wielokrotny reprezentant Polski, II wicemistrz świata, zawodnik Stali Gorzów Wielkopolski.
Na arenie międzynarodowej aż dziesięciokrotnie miał okazję uczestniczyć w finałach Indywidualnych Mistrzostw ¦wiata (w latach 1968-69, 1973-77, 1981-82). Najlepsze miejsce zajął w swoim pierwszym starcie - w 1968 w Göteborgu zdobył 11 punktów i po biegu dodatkowym zdobył brązowy medal. Siedmiokrotnie reprezentował Polskę w finałach Mistrzostw ¦wiata Par, zdobywając cztery medale tych rozgrywek: srebrny w 1975 z Piotrem Bruzdą oraz srebrny w 1980 i dwa brązowe w 1979 i 1981 z Zenonem Plechem.
Sześciokrotnie stawał na podium Indywidualnych Mistrzostw Polski: dwukrotnie zdobywał mistrzem Polski (1975, 1983), raz zdobył srebro (1974), a trzykrotnie był trzeci (1968, 1976, 1981). Przez całą długą karierę sportową związany był ze swoim macierzystym klubem - Stalą Gorzów. Karierę zakończył, organizując w Gorzowie Wielkopolskim turniej pożegnalny w 1986 roku. Następnie próbował swoich sił jako trener, współpracując ze Stalą oraz KKŻ Krosno. Od 1992 w Gorzowie Wlkp. rozgrywany jest coroczny Memoriał im. Edwarda Jancarza. Jego imię nosi gorzowski stadion żużlowy oraz jedna z gorzowskich ulic.
Jancarz jest także pierwszym żużlowcem na świecie, któremu postawiono pomnik. Uroczyste odsłonięcie nastąpiło w grudniu 2005 roku w Gorzowie Wielkopolskim.

W memoriale: 2 występy, 17 punktów, 9 biegów w tym 2 wygrane.



Hans Nielsen (ur. 26 grudnia 1959 w Brovst), 22-krotny mistrz świata na żużlu w różnych konkurencjach (w tym 4-krotny indywidualny, 11-krotny drużynowy, 7-krotny w parze. Pierwszy straniero w polskiej lidze.

Pochodzi z wielodzietnej rodziny. Posiada trzy siostry i trzech braci, z których Jens Henry również jeździł na żużlu. Zamiłowanie do motocykli odziedziczył po swoim ojcu. Senior rodu Nielsenów znany był w okolicy z szaleństw na "stalowym rumaku".

Hans już jako chłopiec z uporem ćwiczył jazdę wyczynową i ślizg kontrolowany na pobliskiej żwirowni. Mając 13 lat rozpoczął starty w kategorii motocykli o pojemności 50 cm3. W rozgrywkach ligowych zadebiutował w wieku 16 lat w barwach III ligowego wówczas Brovst. W swym pierwszym starcie Hans zdobył 10 punktów i na stałe zadomowił się w składzie.
Wkrótce, przy pomocy swego rodaka Finna Rune Jensena w 1977 znalazł się w klubie ówcześnie najsilniejszej z lig żużlowych, lidze brytyjskiej, w klubie Wolverhampton Wolves. Już w następnym sezonie był liderem tej drużyny, w której startował do roku 1980. W latach 1981-1983 bronił barw Birmingham. Ponieważ zespół nie miał zbyt wielkich szans w walce o mistrzostwo Anglii, Hans po raz kolejny zmienił barwy klubowe. Przeszedł do Oksfordu, z którym związał się na 9 lat. Wraz z zespołem trzykrotnie zdobył tytuł mistrza ligi brytyjskiej. Z tego właśnie okresu przylgnął do niego przydomek Profesor z Oksfordu. Kolejnym wyspiarskim klubem, który reprezentował było Coventry Bees. Przez wszystkie lata występów w Anglii należał do czołowych zawodników ligowych. W latach 1986, 1987 i 1990 wywalczył tytuł Indywidualnego Mistrza Ligi Brytyjskiej.

Uważany był za mistrza "lotnych startów" oraz jeźdźca eleganckiego i ostrożnego. Jest legendą światowego żużla w ostatniej dekady XX wieku. Jako pierwszy zawodnik zagraniczny, w 1990 podpisał kontrakt w lidze polskiej, rozpoczynając napływ obcokrajowców do polskiej ligi. Zaczynał w lidze polskiej w Motorze Lublin, z którym zdobywał wicemistrzostwo w lidze w roku 1991. W roku 1994 przeniósł się do Polonii Piła, z którą zdobył wiele medali w drużynie (w tym złoty medal DMP w roku 1999). W 1999 zakończył swą bogatą karierę i zorganizował turniej pożegnalny w Pile.

W memoriale: 1 występ, 14 punktów, 5 biegów w tym 4 wygrane.



Nicki Pedersen (ur. 2 kwietnia 1977 w Odense), 2-krotny indywidualny mistrz świata (2003, 2007).

Zadebiutował w wieku 11 lat w Fjelsted. W 2003 i 2007 roku został mistrzem świata na żużlu, a w 2006 zdobył brązowy medal. W 2002, 2003, 2005 i 2006 roku został indywidualnym mistrzem Danii, jest też pięciokrotnym drużynowym mistrzem Danii. Siedmiokrotnie reprezentował barwy swojego kraju w Drużynowych Mistrzostwach ¦wiata oraz Drużynowym Pucharze ¦wiata (1996,2001-06), w 2002 r. wywalczył srebrny, a w trzech kolejnych latach brązowe medale. W 2006 wraz z reprezentacją Danii sięgnął po Drużynowy Puchar ¦wiata na żużlu.

W lidze polskiej startuje nieprzerwanie od 1999 roku. Reprezentował kolejno barwy Startu Gniezno, GKM-u Grudziądz, Wybrzeża Gdańsk, ZKŻ-u Zielona Góra, RKM-u Rybnik, w latach 2004-05 ponownie ZKŻ-u. W sezonach 2006 i 2007 reprezentował barwy Stali Rzeszów. W roku 2008 reprezentować będzie Włókniarza Częstochowa. W lidze szwedzkiej zespół Lejonen Gislaved, a w rodzimej lidze duńskiej - Holsted.

W memoriale: 1 występ, 9 punktów, 5 biegów w tym 2 wygrane.



Tony Rickardsson (ur. 17 sierpnia 1970 w Grytas, Szwecja), honorowy obywatel Tarnowa (2006).

Jeden z najbardziej utytułowanych żużlowców w historii. Sześciokrotny indywidualny mistrz świata (1994, 1998, 1999, 2001, 2002 oraz 2005), zdobywał ponadto srebrne (1991, 1995, 2004) oraz brązowe medale IM¦ (2000, 2003). Brązowy medalista mistrzostw świata juniorów w 1990 roku. Z reprezentacją Szwecji wielokrotny medalista drużynowych mistrzostw świata (w tym złoto w 1994, 2000, 2003 i 2004). Ośmiokrotny indywidualny mistrz Szwecji. Swoją bogatą karierę oficjalnie zakończył 1 sierpnia 2006 roku, ogłaszając to podczas konferencji prasowej w szwedzkim Sztokholmie. W drugiej połowie sezonu 2006 Tony Rickardsson organizował turnieje pożegnalne. W Polsce turniej ten obył się w Tarnowie (ostatnim klubie żużlowca w polskiej lidze. 16 września na torze tarnowskiej Unii odbył się "Final Lap - Ostatnie Okrążenie".

Swoją karierę ostatecznie zakończył 3 października 2006 roku, kiedy w Szwecji podczas ostatniego pożegnalnego turnieju, wystąpił w meczu Masarna Avesta - Reszta ¦wiata 54:44 (Rickardsson ostatni bieg wygrał). Następnie odbył się bieg, którego nagrodą był motocykl żużlowy Tony'ego. Silnik sześciokrotnego mistrza zdobył Leigh Adams.

W 2008 jest uczestnikiem trzeciej edycji "Let's Dance" (Szwedzkiej wersji Tańca z Gwiazdami) w telewizji TV 4. Jego partnerką jest Annika Sjöö.
Z żoną Anna mają dwie córki: Michelle (ur. 1997) i Natalie (ur. 2002).

W memoriale: 2 występy, 28 punktów, 12 biegów w tym 6 wygranych.



Paweł Waloszek (ur. 28 kwietnia 1938 w ¦więtochłowicach).

Swoją karierę sportową rozpoczął w wieku 16 lat w klubie ¦ląsk ¦więtochłowice, z którym zdobył trzykrotnie wicemistrzostwo Polski (1969, 1970, 1973). W latach 1956-1977 był członkiem kadry narodowej. Pięciokrotnie był finalistą Indywidualnych Mistrzostw ¦wiata (1962- Londyn, 1968-Goteborg, 1970-Wrocław, 1972- Londyn, 1973-Chorzów). W 1970 roku we Wrocławiu zdobywając czternaście punktów zajął drugie miejsce w finale Indywidualnych Mistrzostw ¦wiata, lepszym okazał się być tylko, będący w życiowej formie legendarny Ivan Mauger z Nowej Zelandii.

Waloszek był jednym z najdłużej ścigających się zawodników na żużlowych owalach. Karierę zakończył dopiero w 1985 roku, po 32 latach startów na żużlu.

W memoriale: 10 występów, 68 punktów, 40 biegów w tym 13 wygranych.



Zenon Plech (ur. 1 stycznia 1953 w Zwierzynie).

Wychowanek Stali Gorzów, w której barwach startował do 1976 roku, następnie przeniósł się do Wybrzeża Gdańsk, w którym startował do końca swojej kariery w 1987 roku. Pięciokrotny mistrz Polski (1972, 1974, 1979, 1984, 1985), ponadto w latach 1981 i 1983 srebrny medalista tych rozgrywek. Trzykrotnie zdobywał Złoty Kask (1973, 1974, 1978), w 1975 zajął drugie miejsce. W jego dorobku jest też Srebrny Kask z 1971 roku.
Wielokrotny reprezentant Polski na arenie międzynarodowej. Ośmiokrotny uczestnik finałów indywidualnych mistrzostw świata, w tym dwukrotny medalista (brąz w 1973 roku i srebro w 1979 - oba medale na torze w Chorzowie), ponadto medalista mistrzostw drużynowych (srebro i trzykrotnie brąz) oraz mistrzostw par (srebro i czterokrotnie brąz).
Plech ma na koncie starty w brytyjskiej lidze żużlowej. Był zawodnikiem drużyny "Jastrzębi" (Hackney Londyn), w której startował w latach 1975-1976 oraz 1979-1981. W sezonie 1982 Zenon bronił barw "Tygrysów" z Sheffield.

Po zakończeniu kariery próbował swoich sił jako trener. Wybrzeża Gdańsk, Stali Gorzów oraz WTS-u Wrocław. W 2001 r. prowadził kadrę Polski w Drużynowym Pucharze ¦wiata i zdobył z drużyną srebrny medal. W 1999 roku, gdy prowadził WTS, miał wkład w zdobycie przez zespół srebrnego medalu DMP, ale na kilka meczów przed końcem sezonu rozstał się z drużyną. Pod jego okiem karierę na dużym torze zaczynał m.in. Krzysztof Cegielski.

Obecnie Zenon Plech posiada Fundację Wspierania Rozwoju Kultury Fizycznej i Sportu. Jego fundacja od 2006 roku prowadzi szkółkę miniżużlową przy Wybrzeżu Gdańsk dla najmłodszych adeptów sportu żużlowego. Prowadzona przez niego drużyna mini-żużlowa w sezonie 2006 sięgnęła po brązowy medal DMP, a w roku 2007 zdobyła srebro.

W memoriale: 4 występy, 56 punktów, 20 biegów w tym 18 wygranych.



Jerzy Szczakiel (ur. 28 stycznia 1949 w Grudzicach), jedyny polski indywidualny mistrz świata.

Przez całą karierę żużlową związany z zespołem Kolejarza Opole. Sukcesy odnosił już w wieku juniorskim - w finale mistrzostw Polski zadebiutował w 1970 roku, zajmując ósme miejsce. Rok później w Rybniku zdobył srebrny medal IMP. Także w 1971 zajął trzecie miejsce w prestiżowym turnieju o Złoty Kask. Rok później, w 1972 w Lesznie, został młodzieżowym wicemistrzem Polski. Jako senior nie odnosił już większych sukcesów na krajowych torach, poza drugą lokatą w Pucharze ROW w 1974 w Rybniku oraz zdobyciem £ańcucha Herbowego w Ostrowie w 1975.

Znacznie większe sukcesy Szczakiel odnosił na arenie międzynarodowej. Już w 1971 roku awansował po raz pierwszy do finału IM¦ we Göteborgu. Wystąpił także w 1973 roku na Stadionie ¦ląskim w Chorzowie, kiedy przyniósł mu największy sukces w karierze - niespodziewanie wraz z z legendarnym nowozelandczykiem Ivanem Maugerem po 20. biegu mieli po 13 punktów. W biegu dodatkowym sędzia puścił taśmę wyjątkowo szybko i Mauger "zaspał na starcie". Na drugim łuku drugiego okrążenia zbliżył się do Polaka i zaatakował go od wewnętrznej. Mauger nie opanował szybkości motocykla, uderzył w Polaka pomimo upadł. Pomimo, iż leżał na torze (wokół niego znajdowało się kilka osób z obsługi techniczne), Szczakiel kontynuował bieg i objechał ostatnie dwa okrążenia. Po tych niecodziennych okolicznościach, pozostaje jedynym Polakiem indywidualnym mistrzem świata.

Ponadto Szczakiel odniósł sukces w mistrzostwach świata par - w 1971 roku wraz z Andrzejem Wyglendą zdobył złoty medal dla Polski. Kilkukrotnie reprezentował barwy Polski w finałach drużynowych mistrzostw świata, z czego raz (w 1974 roku) zdobył brązowy medal.

Po zakończeniu kariery sportowej Szczakiel próbował swoich sił w roli trenera, obecnie corocznie na torze w Opolu organizuje turniej żużlowy "Jerzy Szczakiel zaprasza".
W Plebiscycie Przeglądu Sportowego w 1973 zajął trzecie miejsce.

W memoriale: 2 występy, 23 punkty, 10 biegów w tym 7 wygranych.



Florian Kapała (ur. 28 marca 1929 w Szymanowie; zm. 19 listopada 2007).

Najpierw w drużynie "Motoklub" Rawicz, a potem od początku istnienia Kolejarza Rawicz od 1949 do 1958 był jego zawodnikiem. W barwach Kolejarza dwukrotnie (1953 i 1956) zdobył tytuł indywidualnego mistrza Polski oraz dwukrotnie zdobył medal brązowy (1950 i 1954). W 1954 zespół Kolejarza z Florianem Kapałą zdobywa brązowy medal drużynowych mistrzostw Polski, a w roku następnym drużyna Kolejarza kończy rozgrywki z tytułem wicemistrza Polski.

W 1958 Florian Kapała przeszedł do Stali Rzeszów, gdzie także dwukrotnie zdobył mistrzostwo Polski (1962 i 1963). Był jednym z głównych autorów w zespole "Stali" Rzeszów dwóch złotych medali Drużynowych Mistrzostw Polski w sezonach 1960 i 1961. W latach 1962 i 1963 zdobył wraz z drużyną Stali srebrne, a w 1966 brązowy medal w tych rozgrywkach. Startował w finałach Indywidualnych Mistrzostw ¦wiata. Najwyższe miejsce zajął w sezonie 1961 (siódme).
Po ciężkiej chorobie zmarł 19 listopada 2007 w wieku 78 lat.

22 listopada 2007 radny Tomasz Organista złożył do przewodniczącego Rady Miejskiej Gminy Rawicz projekt uchwały w spranie nadania stadionowi żużlowemu przy ul. Grota Roweckiego imienia Floriana Kapały.

W memoriale: 5 występów, 45 punktów, 21 biegów w tym 12 wygranych.



Andrzej Wyglenda (ur. 4 maja 1941 w Rybniku).
Przez całą karierę żużlową związany był z zespołem Górnika (ROW-u) Rybnik, mistrz świata par, trzykrotny drużynowy mistrz świata, zdobywca 6 medali DM¦ (3-2-1). Sześciokrotny uczestnik finału Indywidualnych Mistrzostw ¦wiata (1964 Goteborg- 4 punkty, 12 miejsce; 1965 Londyn- 2 punkty, 15 miejsce; 1967 Londyn- 2 punkty, 15 miejsce; 1969 Londyn- 2 punkty, 15 miejsce; 1970 Wrocław- 8 punktów, 7 miejsce; 1973 rezerwowy, 0 punktów w jednym starcie).

Jeden z "wielkiej czwórki" zawodników (Joachim Maj, Stanisław Tkocz, Antoni Woryna, Andrzej Wyglenda), twórców potęgi Górnika, później ROW-u Rybnik lat 60, siedmiokrotnych drużynowych mistrzów Polski z lat 1962-68.

Jest jedynym żużlowcem, który po zakończeniu kariery sportowej został wybrany do polskiego Parlamentu. Mandat posła IX kadencji sprawował od 13 października 1985 do 5 czerwca 1989.

W memoriale: 4 występy, 39 punktów, 19 biegów w tym 8 wygranych.



Antoni Woryna (ur. 15 lutego 1941 w Rybniku, zm. 14 grudnia 2001).
Pierwszy Polak, który wywalczył medal w Indywidualnych Mistrzostw ¦wiata na żużlu. Miało to miejsce w 1966 roku w Goeteborgu na stadionie Ullevi. Woryna w finale zgromadził 13 punktów i zajął trzecią lokatę, pokonując takie sławy światowego żużla jak: Ivan Mauger, Gote Nordin czy Bjorn Knutsson. Zdobywca 2 brązowych medali Indywidualnych Mistrzostw ¦wiata na żużlu (1966 Goeteborg i 1970 Wrocław) oraz 5 medali Drużynowych Mistrzostw ¦wiata na żużlu: dwa złote, jeden srebrny, dwa brązowe.

Pięciokrotny uczestnik finału Indywidualnych Mistrzostw ¦wiata (1965 Londyn- 6 punktów, 10 miejsce; 1966 Goeteborg- 13 punktów, 3 miejsce; 1967 Londyn- 5 punktów, 11 miejsce; 1968 Goeteborg- 5 punktów, 12 miejsce, 1970 Wrocław- 13 punktów, 3 miejsce).

W memoriale: 5 występów, 30 punkty, 17 biegów w tym 4 wygrane.



Józef Olejniczak (ur. 5 września 1918 roku; zm. w 2001 roku ), w 1997 roku przyznano mu tytuł Zasłużonego dla Miasta Leszna.
Od 1920 roku mieszkał w Lesznie. Maturę uzyskał w gimnazjum staro-klasycznym im. Komeńskiego. W kampanii wrześniowej brał udział w walkach nad Bzurą w stopniu podchorąży plutonowy.

Od początku swego życia związany jest ze sportem. Początkowo był zawodnikiem, później trenerem i działaczem. Uprawiał pływanie, żeglarstwo, koszykówkę, siatkówkę i lekkoatletykę a po II wojnie światowej żużel.

Z Unią Leszno związał się dopiero w wieku 28 lat. Reprezentował ją przez siedem kolejnych sezonów, by w 1955 roku zakończyć zawodniczą karierę. Zdobył sześć złotych medali DMP (1949-1954), będąc najlepszym zawodnikiem leszczyńskiego klubu. Bezsprzecznie najlepszy żużlowiec lat powojennych w Polsce. Wielokrotnie reprezentował barwy Polski w spotkaniach międzypaństwowych. W 1950 roku był indywidualnym Mistrzem Polski na żużlu. Zwyciężał w turniejach indywidualnych we Wrocławiu i w Rawiczu. Już od 1950 roku prowadził zajęcia na zgrupowaniu kadry

Polskiego Związku Motorowego, rozpoczynając długoletnią karierę szkoleniową, Był trenerem w klubach żużlowych Polski w tym KS UNIA. Przez kilka lat był trenerem kadry narodowej. W latach 1951-80 przewodniczył Podkomisji Szkoleniowej Głównej Komisji Sportu Żużlowego w Warszawie. W latach 1947-49 był prezesem LKM - Unia Leszno a w latach 1949 - 51 wiceprezesem.

Za swą działalność otrzymał wiele odznaczeń i wyróżnień m.in. Krzyż Walecznych, medal Zwycięstwa i Wolności, Brązowy Krzyż Zasługi, Krzyż Kawalerski, Krzyż Oficerski oraz Tytuł " Mistrz Sportu" i Zasłużony Mistrz Sportu.

W memoriale: 4 występy, 23 punkty, 14 biegów w tym 5 wygranych.